Roodborstje en de wolf

Wolf heeft het lekkere hapje al van ver geroken.

Hij punt zijn oren, steekt zijn lange tong naar buiten en sluipt naar het vogeltje.

Wolf maakt zich klaar voor een reuzensprong.

Als roodborst hem ziet, zal ie in paniek wegfladderen.

Het kleine ding maakt geen schijn van kans tegen zo’n stoere wolf.

Maar er gebeurt niks. Het hapje kijkt hem nieuwsgierig aan.

“Goedemiddag”, zegt roodborst beleefd.

"Goedemiddag”, zegt wolf verbaasd. Hij wil niet onvriendelijk lijken,

ook al zal hij dit vogeltje zo meteen naar binnen slokken.

“Wat hebt U een grote oren”, zegt roodborst. “Is er wat mis met me?”, denkt Wolf.

“Heeft je moeder je nooit sprookjes over boze wolven voorgelezen?”

“Dat is om je beter te kunnen horen”, zegt wolf.

“Zo weet ik je precies te vinden en kan ik je sneller opeten”.

Als dat niet duidelijk is.

“Handig”, zegt roodborst. “Kom maar es korter als je durft.

Dan kan je zien hoe klein de mijne zijn.”

Wolf vraagt zich af of hij het goed gehoord heeft.

“Wat hebt U een grote ogen”, zegt roodborst.

Wolf is nu zo dichtbij, dat hij het vogeltje met één hap zou kunnen opslokken.

“Dat is om je beter te kunnen zien”, zegt ie.

“Ik zie je al van ver en dat is mooi meegenomen als ik je wil opeten.”

 “Wat heeft U grote tanden? Is dat om me beter te kunnen opeten?”,

gaat roodborst verder.

Wolf grinnikt. Hij is zijn honger helemaal vergeten.

Hij vindt deze slimme vogel eigenlijk wel lief.

“Mag ik je wat vragen?”, zegt wolf voorzichtig. Hij wil roodborst niet wegjagen

met zijn vreemde stem. “Waarom heb jij zo’n kleine snavel?”

“Hij is misschien wel klein, maar ik kan er mooi mee zingen”, zegt roodborst trots.

“Zal ik een liedje voor je fluiten”?

Wolf voelt zich warm worden. Er heeft nog nooit iemand voor hem gezongen.

Uit: Gerlinde Gilissen & Marcel Witte, Ik zag twee beren